می رسد هر دم به گوشم این صلا
قال مولا : کل ارض کربلا
کیست در میدان فداکاری کند ؟
این حسین عصر را یاری کند ؟
باید از حالا بسیجی تر شویم
بیقرار و بی دل و بی سر شویم
غرق ایمان ، غرقِ در پاکی شویم
مثل مردان خدا خاکی شویم

ﻣﺴﻤﻮﻣﻴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ(ﺗﺘﻤﺔ ﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ: ﺹ 41)

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺳﻢ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﻭ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﺑﻪ ﺳﻴّﺪ ﺍﻟﺸّﻬﺪﺍﺀ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:

«ﻣﺮﺍ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻯ ﺟﮕﺮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﻃﺸﺖ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺟﺪﺍ ﻣﻰ ﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻠﺤﻖ

ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻡ، ﻭ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﺮﺍ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺰﻧﻴﺪ.

ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﻏﺴﻠﻢ ﺑﺪﻩ ﻭ ﻛﻔﻨﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻗﺒﺮ ﺟﺪﻡ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ

ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻋﻬﺪ ﻛﻨﻢ. ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻘﻴﻊ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺳﻠﺎﻡ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ.

ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻭ ﻣﻌﺎﻧﺪﻳﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻣﺮﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ

ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺣﺘّﻰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﻮﻥ ﺣﺠﺎﻣﺖ

ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ». ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺧﻮﺩ

ﻭﺻﻴﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺖ. ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﺴﻞ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ، ﺁﻥ

ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﻗﺪ ﺷﺮﻳﻒ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺣﻤﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﻭﺍﻥ

ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﻨﻰ ﺍﻣﻴّﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﺎﺡ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﻜﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ

ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺁﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﻮﺍﺭ

ﺩﺭﺍﺯﮔﻮﺷﻰ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺩﺭ

ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ». ﻣﺮﻭﺍﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻫﻢ ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ، ﻭ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ.

ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻐﺘﻨﺪ: «ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ ﺩﻓﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺑﺎ

ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ». ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻛﻪ ﻣﻜﻪ ﻭ ﺣﺮﻡ ﺭﺍ ﻣﺤﺘﺮﻡ

ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ، ﺣﺴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ

ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺨﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺍﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻝ ﺧﻄﺎﻫﺎ ﻋﺜﻤﺎﻥ، ﻛﻪ

ﺍﺑﻮﺫﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ... ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺟﻠﻮ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﻮ ﺩﺭ ﺳﺮ

ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻓﻦ ﻛﻨﻲ! ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﻰ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﻭﺻﻴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺿﺎﻳﻊ ﺷﻮﺩ».

 ﺳﭙﺲ 70 ﺗﻴﺮ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ! (ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺍﻟﺎﻣﺎﻝ: ﺝ 1، ﺹ 235) ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ

ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺟﻨﺎﻳﺘﻰ

ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ( ﻣﺠﻤﻊ ﺍﻟﺒﺤﺮﻳﻦ: ﺝ 1، ﺹ 454) ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴّﺪ ﺍﻟﺸّﻬﺪﺍﺀ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ

ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺭ ﻛﺠﺎ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ.

ﺳﭙﺲ ﺑﺪﻥ ﻣﻄﻬﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻊ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺪﻩ ﺍﺵ ﻓﺎﻃﻤﺔ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺳﻠﺎﻡ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ.

(ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 19 17. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 44، ﺹ 156) ﺁﻗﺎ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺍﺭﺍﻯ 15 ﻓﺮﺯﻧﺪ

ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﺯ ﺟﻌﺪﻩ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﺯﻧﺪﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. (ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 20)

 ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﻜﺮﺩ، 

ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺳﺮﺧﺲ ﻣﻘﻴﺪﺍً ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﻛﺮﺩ. (ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺍﻟﺘﻮﺍﺭﻳﺦ: ﺹ 580)

 ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻟﺎﻳﺘﻌﻬﺪﻯ، ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﻣﻨﺎﻓﻖ

ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻇﺎﻫﺮ ﺩﺭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻴﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺎ

ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺣﺠﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺴﻤﻮﻣﻴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﺎﺳﺮ

ﺧﺎﺩﻡ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ، ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻰ

ﻋﺮﻕ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ:

«ﺑﺎﺭ ﺍﻟﻬﺎ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺝ ﻭ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻣﺮﮒ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺳﺎﻥ». ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ

ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺣﺰﻥ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ. (ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 99. ﺗﺘﻤﺔ ﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ:

ﺹ 280. ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ، ﺝ 2، ﺹ 659) ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ

ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻝ ﺍﺑﻮﻃﺎﻟﺐ

ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺳﻠﺎﻣﺖ ﺑﺪﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ، ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻧﻤﻮد!! 

(ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 271) ﺩﻓﻦ ﺑﺪﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﻀﺮﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻏﺴﻞ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﺷﺮﻳﻒ

ﺣﻀﺮﺕ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻮﺍﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻯ ﻗﺒﺮ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ

ﺣﻤﻴﺪ ﺑﻦ ﻗﺤﻄﺒﻪ، ﻣﻜﺎﻥ ﻓﻌﻠﻰ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ( ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 271. ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 99)

ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﻪ ﺩﻓﻦ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺍﺩ.

 (ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 271. ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 99) ﻣﺪّﺕ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ 20 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ.

(ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 247) ﺳﻦ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻮﺍﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ 7 ﺳﺎﻝ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ. (ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 271. ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 99)

25 ﺻﻔﺮ 1 - ﻃﻠﺐ ﻛﺘﻒ ﺗﻮﺳّﻂ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ

ﺩﻭﺍﺕ ﻭ ﻛﺘﻒ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺑﻠﺎﻓﺼﻞ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ،

ﻭﻟﻰ ﻋﻤﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺖ ﺍﻗﺪﺱ ﻧﺒﻮﻯ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩ

ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺍﻥ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﻟﻴﻬﺠﺮ»: «ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻫﺬﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ! ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ

ﻋﺘﺮﺕ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. (ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﺘﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 6، ﺹ 295. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 22، ﺹ 473) 

26صفر

1 - ﺗﺠﻬﻴﺰ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 11 ﻩ’ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﻯ

ﺧﺎﺹ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﻡ ﻭ

ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺭﻭﻣﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﺍﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ

ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻢ ﺍﻟﺎﻧﺒﻴﺎﺀ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ.

ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻟﺸﻜﺮ ﺍﺳﺎﻣﻪ ﺗﺨﻠﻒ ﻛﻨﺪ »، ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ

ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺗﺨﻠﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ! (ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 30، ﺹ 428، ﺝ 21،

ﺹ 410. ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ: ﺝ 2، ﺹ 136. ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 6ﺹ 295) 

 20 ﺻﻔﺮ

( ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ) 1 - ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﺳﻴّﺪﺍﻟﺸّﻬﺪﺍﺀ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﻮﻟﻤﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ

ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺑﺎﻭﻓﺎﻳﺶ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ. ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺸﻜﻰ، ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﭘﺎﺋﻰ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍ ﻭ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﻴﻨﻪ ﺯﻧﻰ ﻭ

ﺫﻛﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. 2 - ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺟﺎﺑﺮ ﺍﺯ ﻛﺮﺑﻠﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 61 ﻩ’ ﺟﻨﺎﺏ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ

ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺍﻧﺼﺎﺭﻯ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻠﺎ

ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. (ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ: ﺹ 6 - 7) ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻋﻄﻴﻪ ﻗﺒﺮ ﺣﺒﻴﺒﺶ ﺳﻴّﺪﺍﻟﺸّﻬﺪﺍﺀ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﺮﺩ.

 3 - ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻠﺎ ﺑﻨﺎﺑﺮﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻯ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻠﺎ

ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ. (ﻣﺴﺎﺭ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ: ﺹ 26. ﺍﻟﻌﺪﺩ ﺍﻟﻘﻮﻳﺔ: ﺹ 219. ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺍﻟﺸﻴﻌﻪ: ﺝ 14، ﺹ 478. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﺍﻟﻤﻨﺠﻬﺪ:

ﺹ 730. ﺯﺍﺩ ﺍﻟﻤﻌﺎﺩ: ﺹ 328. ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺍﻟﺴﺒﻄﻴﻦ: ﺝ 2، ﺹ 191. ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 195. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ:

ﺝ 97، ﺹ 329. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﻛﻔﻌﻤﻰ: ﺝ 2، ﺹ 596) 4 - ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻥ ﺭﺃﺱ ﻣﻄﻬﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ

ﺑﺪﻥ ﻣﻄﻬﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﺎﺑﺮﻗﻮﻝ ﺳﻴّﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺭﺃﺱ ﺷﺮﻳﻒ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺗﻮﺳﻂ اﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﻣﻄﻬﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪ. (ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 44، ﺹ 199

1 - ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﺛﺎﻣﻦ ﺍﻟﺤﺠﺞ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ 

ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 203 ﻩ’ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﺻﺢ (ﻛﺎﻓﻰ: ﺝ 2، ﺹ 528.

ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 200. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 49، ﺹ 292. ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 6،

ﺹ 295. ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺍﻟﺘﻮﺍﺭﻳﺦ: ﺹ 578) ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﻠﺎﻡ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ

ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺳﻦ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺣﻀﺮﺕ 49 ﻳﺎ 55 ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

(ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻤﺔ: ﺝ 2، ﺹ 267. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 49، ﺹ 292) ﺑﻨﺎﺑﺮﻧﻘﻠﻰ ﺩﺭ 27 ﺻﻔﺮ

ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ (ﺗﺎﺝ ﺍﻟﻤﻮﺍﻟﻴﺪ: ﺹ 50) ﻭﻟﻰ ﻣﺸﻬﻮﺭ

ﺁﺧﺮ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ 28 ﺻﻔﺮ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﻳﺎ ﺁﺏ ﺍﻧﺎﺭ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺑﻪ

ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺧﻮﺭﺍﻧﻴﺪ. (ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 270. ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ:

ﺝ 6، ﺹ 295. ﺟﻠﺎﺀ ﺍﻟﻌﻴﻮﻥ: ﺹ 551. ﻣﺮﻭﺝ ﺍﻟﺬﻫﺐ: ﺝ 4ﺹ 28. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 49، ﺹ 298)

14 ﺻﻔﺮ 1 - ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 38 ﻩ’ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺳﻦ 28 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻭﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺑﻪ

ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺯﻫﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﻤﺎﺩﻯ ﺍﻟﺜﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

(ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 249. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﺍﻟﻤﺘﻬﺠﺪ: ﺹ 733) ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺣﻤﺎﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻯ

ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻧﺪ. (ﻗﻠﺎﺋﺪ ﺍﻟﻨﺤﻮﺭ: ﺝ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ، ﺹ 395. ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 6، ﺹ 294)

ﻗﺒﺮ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺑﻘﻰ ﺑﺪﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ

ﻗﺒﺮ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻦ!؟ 

12 ﺻﻔﺮ 1 - ﺣﻜﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺻﻔﻴﻦ (ﻗﻠﺎﺋﺪ ﺍﻟﻨﺤﻮﺭ: ﺝ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ، ﺹ 385) ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻳﺎ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ

(ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 6، ﺹ 294) ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﺎﻝ 38 ﻩ’، ﻟﺸﻜﺮ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﻣﻬﻴﺎﻯ ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺣﻴﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻗﺮﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﻨﻨﺪ. ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻠﻮ

ﻟﺸﻜﺮ ﻛﻔﺮ ﻭﺭﻗﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﻔﻮﻑ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ ﻛﺮ!! ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ

ﻣﻰ ﺯﺩﻧﺪ: «ﻟﺎ ﺣﻜﻢ ﺍﻟﺎ ﻟﻠﱠﱠﻪ! ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺷﻌﺚ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ، ﻳﺎ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺣﻜﻤﻴﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺍﺳﺖ، ﻭ

ﻣﻦ ﻛﻠﺎﻡ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻧﺎﻃﻖ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺪﺍﺩ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻟﺸﻜﺮ ﺣﻜﻤﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﺩ

ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻢ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ. ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺍﮔﺮ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻫﺴﺘﻴﻢ، ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ، ﻭ ﺍﻟﺎّ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﻧﺨﻌﻰ ﺣﻜﻢ ﺑﺎﺷﺪ». 

ﺍﺷﻌﺚ ﻭ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﺮّﺍﺀ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﺍً ﺟﺰﺀ ﺧﻮﺍﺭﺝ ﺷﺪﻧﺪ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﺸﺪﻧﺪ

ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﻓﻘﻂ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺍﺷﻌﺮﻯ». ﻧﻔﺎﻕ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ

ﻭ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺩﺭ «ﺩﻭﻣﺔ ﺍﻟﺠﻨﺪﻝ» ﻛﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ، ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ

ﻋﺪﺍﻭﺗﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻜﺮ

ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻋﺰﻝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻨﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ

ﻋﻘﺒﻪ (ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﺪﻳﺮ) ﻗﺼﺪ ﻗﺘﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. (ﺷﺮﺡ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ:

ﺝ 13، ﺹ 314 - 315) ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﮔﻔﺖ:

ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﺭﺕ ﺧﻠﻊ ﻛﻦ، ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺧﻠﻊ ﻧﻤﺎﻳﻢ.

ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﺠﺮﺕ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻘﺪﻡ

ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮ! ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻔﺖ: ﺍﺑﻮﻣﻮﺱ! ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺑﻐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺪﻫﺪ، ﻭﻟﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ

ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﮔﻮﺵ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻠﺎﻓﺖ

ﻋﺰﻝ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ. ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ، ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ

ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻋﺰﻝ ﻛﺮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﻋﺰﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻌﺎﻭﻳﺔ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ

ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ! ﺣﻜﻤﻴﻦ

ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻮﺍﻣﻔﺮﻳﺒﻰ ﻓﺤﺶ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻳﺢ

ﻗﺎﺿﻰ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻤﺮﻭﻋﺎﺹ ﺯﺩ. ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠّﻰ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ ﺩﻭﻣﺔ ﺍﻟﺠﻨﺪﻝ

ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: «ﺣﻜﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﻣﺔ ﺍﻟﺠﻨﺪﻝ ﮔﻤﺮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ

ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ». (ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺍﻟﺘﻮﺍﺭﻳﺦ: ﺹ 167. ﺗﺘﻤﺔ ﺍﻟﻤﻨﺘﻬﻰ: ﺹ 30 - 31.

ﺷﺮﺡ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ: ﺝ 13، ﺹ 315) ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺩﺭ ﻗﻨﻮﺕ

ﻧﻮﺍﻓﻞ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﻌﻦ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ: «ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻟﻌﻦ ﻣﻌﺎﻭﻳﺔ ﻭ ﻋﻤﺮﺍً ﻭ

ﺍﺑﺎﺍﻟﺎﻋﻮﺭ ﺍﻟﺴﻠﻤﻰ ﻭ ﺍﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺍﻟﺎﺷﻌﺮﻯ». (ﺷﺮﺡ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ: ﺝ 13، ﺹ 315) 

2 ﺻﻔﺮ 1 - ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺰﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﻨﺎﺑﺮﻧﻘﻠﻰ ﺍﺳﺮﺍﻯ ﺁﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﺰﻳﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ

. (ﻗﻠﺎﺋﺪ ﺍﻟﻨﺤﻮﺭ: ﺝ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ، ﺹ 353) ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ

ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟ 2 - ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻝ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ

ﺳﺎﻝ 121 ﻩ’ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻛﻮﻓﻪ (ﺍﺭﺷﺎﺩ: ﺝ 2، ﺹ 174.

ﻣﺼﺒﺎﺡ ﻛﻔﻌﻤﻰ: ﺝ 2، ﺹ 596) ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ. ﺧﺮﻭﺝ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﻣﺤﺮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

(ﻗﻠﺎﺋﺪ ﺍﻟﻨﺤﻮﺭ: ﺝ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ، ﺹ 15) ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﻳﺎ 19 ﺭﺑﻴﻊ ﺍﻟﺎﻭﻝ

ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻥ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺒﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ

ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ. (ﻣﺴﺘﺪﺭﻙ ﺳﻔﻴﻨﺔ ﺍﻟﺒﺤﺎﺭ: ﺝ 4، ﺹ 67) 

به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری فارس، آیت‌الله محمد امامی‌کاشانی امام‌جمعه موقت تهران ظهر امروز در خطبه‌های نماز عبادی سیاسی امروز پایتخت اظهارداشت: سرداران سپاه و افسران ارتش و نیروهای مردمی بسیج ارزش‌های این کشور و نظام هستند.

وی تصریح‌کرد: اظهارات مقام آمریکایی بر علیه سپاه از سر بغض و کینه و ناراحتی بود. 

آیت‌الله امامی‌کاشانی افزود: به ملت عراق به واسطه اینکه تروریست‌ها را از کشورشان بیرون راندند تبریک می‌گویم چرا که از تجزیه کشورشان جلوگیری کردند. 

امام جمعه موقت تهران اظهار داشت: این فداکاری‌ها و اینکه دشمن نتوانست با بسیج کردن یکسری اراذل و اوباش (داعش) با هزینه آل‌سعود کشور عراق را اشغال کنند و نتوانست باعث تجزیه این کشور شود، مدیون و مرهون ملتی بزرگ همچون ملت عراق، ارتش، نیروهای مردمی و مقام مرجعیت است. 

امامی‌کاشانی خاطرنشان کرد: در آینده انسان اگر به تاریخ عراق نگاه کند این روز در بیرون راندن تروریست‌ها از این کشور به عنوان روزی ارزشمند مورد تمجید قرار خواهد گرفت. 

وی افزود: رهبر معظم انقلاب در دیدار نخست‌وزیر عراق با ایشان گفتند که (به آمریکا اعتماد نکنید)، این نکته بسیار مهم است که اعتماد به آمریکا به معنای محو کشور و همه ارزش‌های یک ملت است.

خطیب نمازجمعه امروز تهران اظهار داشت: رهبر انقلاب همچنین در ادامه بیانات خود فرمودند که (به نیروهای فداکار و جوانان اهمیت دهید) این مسئله‌، مسئله‌ای بسیار با اهمیت و پر ارزش است.

آیت‌الله امامی‌کاشانی خاطرنشان کرد: ظرفیت‌هایی که در حوزه مادی و معنوی در کشور ایجاد شد همگی به خاطر رهبری بود و امام راحل با نفس گرم خود در جوان‌های ما دمید که این جوانان چنین فداکار شدند. 

وی افزود: در اواخر دولت قبل جان‌کری وزیر امور خارجه وقت آمریکا در سفری که به کشورهای عربی منطقه داشت در یک جلسه که با حضور سران کشورهای عربی برگزار شده بود، با اعتراض مقامات این کشورها در این جلسه مواجه شد که چرا وقتی ایران دشمن ماست آمریکا با آن مقابله جدی نمی‌کند و تنها به بمباران برخی مناطقی که برخی تروریست‌ها در آنجا هستند اکتفا می‌کند و تروریست را در منطقه ریشه‌کن نمی‌کند. 

7صفر - 1ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻨﺎﺑﺮﻧﻘﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 49 ﻩ’ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺩﺭ ﺳﻦ 47 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ. (ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ: ﺹ 6. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﻛﻔﻌﻤﻰ: ﺝ 2، ﺹ 598)

ﻭﻟﻰ ﺍﺷﻬﺮ ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻣﺎﻣﻴﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺍﺳﺖ. (ﺟﻠﺎﺀ ﺍﻟﻌﻴﻮﻥ: ﺹ 270.

ﻓﻴﺾ ﺍﻟﻌﻠﺎﻡ: ﺹ 184. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 44، ﺹ 134) 2 - ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ 

ﺑﻨﺎﺑﺮﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ (ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ) ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 128 ﻩ’ ﺩﺭ «ﺍﺑﻮﺍﺀ» ﺑﻴﻦ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ. (ﺍﻋﻠﺎﻡ ﺍﻟﻮﺭﻯ: ﺝ 2، ﺹ 6. ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺍﻟﻤﻘﺎﺻﺪ: ﺹ 6. ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺑﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻮﺏ:

ﺝ 4، ﺹ 349. ﻣﺼﺒﺎﺡ ﻛﻔﻌﻤﻰ: ﺝ 2، ﺹ 596. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 48، ﺹ 9. ﺟﻠﺎﺀ ﺍﻟﻌﻴﻮﻥ: ﺹ 524.

ﻛﺎﻓﻰ: ﺝ 3، ﺹ 507) ﭘﺪﺭ ﻭﺍﻟﺎﻣﻘﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺣﻤﻴﺪﺓ ﺍﻟﻤﺼﻔﺎﺓ

ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ. (ﺭﻳﺎﺣﻴﻦ ﺍﻟﺸﺮﻳﻌﺔ: ﺝ 3، ﺹ 18. ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ: ﺝ 48، ﺹ 61) ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﻟﻘﺒﻬﺎﻯ ﺁﻥ

ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﻟﺢ، ﺻﺎﺑﺮ، ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﻛﺎﻇﻢ، ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮﻳﻦ ﻛﻨﻴﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻳﻦ ﺍﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻫﻢ ﻣﻜﻨﻰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺐ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﻛﺎﻇﻢ

ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺍﻭﻝ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺛﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﺎﺩﻯ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ

ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺛﺎﻟﺚ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻘﻴّﻪ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﺒﺪ ﺻﺎﻟﺢ، ﻓﻘﻴﻪ ﻭ

ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. (ﺟﻠﺎﺀ ﺍﻟﻌﻴﻮﻥ: ﺹ 524. ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺍﻟﺘﻮﺍﺭﻳﺦ: ﺹ 516. ﻣﻨﺘﻬﻰ ﺍﻟﺎﻣﺎﻝ: ﺝ 2، ﺹ 181) 

5 ﺻﻔﺮ 1 - ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﻴّﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ (ﺍﻟﻮﻗﺎﻳﻊ ﻭ ﺍﻟﺤﻮﺍﺩﺙ: ﺝ 5، ﺹ 70، 74، 75، 81.

ﺍﺯ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﻳﻨﻪ: ﺹ 965 963) ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺎﻩ ﺻﻔﺮ ﺳﺎﻝ 61 ﻩ’ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﻴﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ

ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﻴﺪ. ﻧﺎﻡ ﺷﺮﻳﻔﺶ «ﺭﻗﻴﻪ»، «ﻓﺎﻃﻤﻪ» ﻭ «ﺯﻳﻨﺐ» ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﱠﱠﻪ

ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ‌ﺍﻡ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﻰ

ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﺮﻡ 61 ﻫﺠﺮﻯ ﺑﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻠﺎ ﺁﻣﺪ. ﻗﺒﻞ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻔﻘﺪ

ﻭ ﺩﻟﺠﻮﺋﻰ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﱠﱠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻳﻨﺐ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﺳﻔﺎﺭﺵ

ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺍﺻﺤﺎﺏ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﻮﻓﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ

ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﭼﻬﻞ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺍﻩ ﺷﺎﻡ ﺭﻧﺠﻬﺎﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺩﻳﺪ. ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﺮ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭘﺪﺭ

ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺑﻪ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺍﻋﻠﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ، ﻭ ﺑﺪﻥ ﺷﺮﻳﻒ ﺁﻥ

ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻙ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻒ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ، ﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﻗﺒﺮ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ

ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻥ ﻓﻌﻠﻰ ﺣﺮﻡ ﻣﻄﻬﺮ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰﺍﺕ ﻭ ﻛﺮﺍﻣﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺨﺪﺭﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﻭﺭﻗﻰ

ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. (ﺍﺑﺼﺎﺭ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻓﻰ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ: ﺹ 368. ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻤﺔ:

ﺝ 2، ﺹ 216. ﻋﻮﺍﻟﻢ: ﺟﻠﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ، ﺹ 331. ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻋﻤﺎﺩ ﺯﺍﺩﻩ:

ﺝ 1، ﺹ 633. ﻧﻔﺲ ﺍﻟﻤﻬﻤﻮﻡ: ﺹ 414. ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻟﻤﻨﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻮﻫﺎﺏ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻓﻌﻰ ﻣﺼﺮﻯ ﺷﻌﺮﺍﻧﻰ ﻣﺘﻮﻓﻰ 973 ﻕ.

ﻣﻌﺎﻟﻰ ﺍﻟﺴﺒﻄﻴﻦ: ﺝ 2، ﺹ 170. ﻟﻬﻮﻑ ﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﻃﺎﻭﻭﺱ. ﺍﺣﻘﺎﻕ ﺍﻟﺤﻖ: ﺝ 11، ﺹ 633. ﻣﺒﻜﻰ ﺍﻟﻌﻴﻮﻥ.

ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺷﺎﻡ: ﺹ 16. ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﻴّﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ: ﺹ 27. ﺍﻟﻮﻗﺎﻳﻊ ﻭ ﺍﻟﺤﻮﺍﺩﺙ:

ﺝ 3، ﺹ 192. ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻗﻴّﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﭼﺎﻭﻭﺵ ﻛﺮﺑﻠﺎ. ﺳﻮﮔﻨﺎﻣﻪ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ: ﺹ 341.

ﺛﻤﺮﺍﺕ ﺍﻟﺤﻴﺎﺕ: ﺝ 2، ﺹ 38. ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺩﻣﺸﻖ: ﺝ 9، ﺹ 174. ﺑﺤﺮ ﺍﻟﻐﺮﺍﺋﺐ: ﺝ 2. ﺭﻳﺎﺽ ﺍﻟﻘﺪﺱ:

ﺝ 2، ﺹ 237. ﺯﻳﻨﺐ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﻓﺮﻭﻍ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻛﻮﺛﺮ: ﺹ 370. ﺭﻗﻴّﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ: ﺹ 26. ﺍﻧﻮﺍﺭ ﺍﻟﺸﻬﺎﺩﺓ:

ﺹ 242. ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻴّﺪ ﺍﻟﺸّﻬﺪﺍﺀ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ: ﺹ 685)